Er zit schimmel op het dekbedovertrek
Het vaatdoekje dat naar natte hond* ruikt is de boosdoener.
De volle wasmand staat al weken in de badkamer te wachten.
In de slaapkamer staan er nog drie.
Als ik er langs loop twijfel ik.
Ik heb een werkdag. Ik moet productief zijn.
Ik moet nog een blog schrijven.
Die moet grappig, inspirerend, doordacht, gevoelig en perfect zijn.
En niet wéér over mijn lichtelijk gestoorde persoonlijkheid gaan.
Het enige dat ik wil is een zachte bank waar ik in kan verdwijnen
Maar dat gaat niet.
Ik moet nog van alles.
En dat kan niet wachten.
Het is belangrijk.
Ik droom van een opgeruimde keukentafel waaraan ik mijn bedrijf run.
Met een vaas verse bloemen en zelfgebakken koekjes (glutenvrij uiteraard).
En een kleuter die vredig blokken aan het stapelen is.
Uren achtereen.
Zonder mopperen.
Ik heb geeneens een keukentafel.
Ik besluit het allerbelangrijkste eerst te doen
Dat wat al weken in mijn hoofd om aandacht zeurt.
Als ik dat gedaan heb kan ik weer even rustig ademhalen.
Ik loop, zeer tevreden over mijn beslissing, naar de badkamer.
Even later hoor ik mijn vriend roepen.
“Je moet NU naar buiten komen!”
Het flesje nagellak brandt in mijn handen.
Met een zucht zet ik het terug en loop naar buiten.
Dan voel ik mijn hart zacht worden
Mijn hoofd stil
In één ogenblik is alles-wat-ik-nog-moet-doen onbenullig.
Mijn kleine grote man kan fietsen.
Zomaar opeens.
Ik grinnik in mezelf.
Wat was ook alweer zo belangrijk?
*hier stond eerst “dode kat”, maar toen ik het terug las dacht ik dat het misschien zou overkomen alsof het letterlijk naar een dode kat rook. Nee dus. Mijn vriend kwam met de suggestie “natte hond”. Ja dat dekt meer de lading (alhoewel wij geen hond hebben. En ook geen dode kat).